Reporter amerykańskiego Chicago Tribune natrafił przypadkiem na przepis, który jest być może jednym z największych sekretów w świecie fast foodów: przepis na panierkę kurczaka KFC. Czy teraz każdy może go zrobić u siebie?
Oryginalna receptura na panierkę do kurczaka sprzedawanego w sieci KFC jest jednym z najpilniej strzeżonych sekretów szybkiej gastronomii. Opracował ją 40 lat temu Harland David Sanders, zwany pułkownikiem – być może jeden z pierwszych gwiazd-kucharzy, a kurczak „pyszny, że palce lizać” był z początku serwowany właśnie w restauracji na stacji benzynowej Sandersa. Z sekretnej receptury z czasem uczyniono wyróżnik sieci, którą stała się KFC, a także doskonałe narzędzie marketingowe.
Drugim sekretem była technika przyrządzania kurczaka pod ciśnieniem w specjalnie zmodyfikowanych urządzeniach. We wczesnych latach 50. Pułkownik Sanders zaczął sprzedawać restauracjom swoją sekretną mieszankę przypraw oraz maszyny do przyrządzania kurczaka. Tak powstała sieć. A jej największym sekretem handlowym pozostaje receptura.
Wielu próbowało ją dotąd podrobić, a niektórzy wręcz twierdzili, że są w posiadaniu oryginału. W latach 90. pewne małżeństwo twierdziło, że jest w posiadaniu przepisu, znalezionego na strychu domu kupionego od Sandersów. Właściciel marki KFC, firma Yum! Brands, pozwał ich wtedy do sądu, ale odstąpił od sprawy stwierdziwszy, że przepis nawet nie zbliża się do oryginału przechowywanego w sejfie firmy.
Tym razem do przecieku doszło niemal oficjalnie: z siostrzeńcem nieżyjącego już Sandersa Joem Ledingtonem spotkał się piszący dla Chicago Tribune dziennikarz Jay Jones. Ledington opowiadał mu o wuju i pokazywał dziennik jego żony, która była ważną osobą biorącą udział w narodzinach sieci. Podczas przeglądania notatnika, pełnego świstków i wycinków prasowych, dziennikarz zobaczył kartkę z recepturą.
Według niej, na dwie szklanki białej mąki, przypadać powinno: 2/3 łyżeczki soli, pół łyżeczki tymianku i bazylii, 1/3 łyżeczki oregano, po łyżeczce soli selerowej, czarnego pieprzu, gorczycy i utartego imbiru, 2 łyżeczki soli czosnkowej, 4 łyżeczki papryki i 3 łyżeczki białego pieprzu. To ten ostatni składnik uważany jest przez Ledingtona sekretny – w latach 40. w Ameryce biały pieprz był w zasadzie nieznany i nikt nie wiedział, jak i do czego go używać.
Wkrótce po „wycieku” koncern Yum! Brands zdementował pogłoski o oryginalności przepisu, a sam Ledington próbował zbagatelizować sprawę. – Wiele osób na przestrzeni lat twierdziło, że mają przepis, ale żaden nie był dokładny. Także ten nie jest – oświadczyła firma. Jednak zdaniem tych, którzy próbowali, jest naprawdę bliski ideału.
